one time big time (bago pumunta sa up fair)

Mahal kita.

At kahit ilang ulit, ilang tanong, pagbalibaligatrin man nila ako eh yan lang masasabi ko.

Mahal kita.

Ang kulit kung pano tayo nagkakilala. Pano nagkita. pano naging.. ganito.

Mahal kita.

Hindi ko alam kung kailan naging ganito ang situasyon. hindi ko alam kung titigil ako sa pagiging ganito. Hindi ko alam kung tadhana nga bang matatawag o sadiyang napaglaruan lang ng panahon, ng situasyon, o ni Bathala. Pero ito, pinaniniwalaan ko ito..

Mahal kita.

At kahit ilan pa siguro ang mag-rebuke sa'kin na hindi ko naman talaga naiintindihan kung bakit, ito lang ang masasabi ko at ito pa rin ang paulit-ulit na sasabihin ko.

Mahal kita.

Ganu'n ka-simple. Ganu'n kadali.

Ganu'n nga ba?

Kaya lang naman nagiging komplikado ang mga bagay bagay eh dahil rin do'n.. Dahil kung hindi kita mahal, kung ano-ano na siguro nagawa ko. Simple lang siguro ang mga bagay-bagay.

Mahal kita.

Pero malamang mas mahal ko Siya.

Mas mahal mo rin Siya.

At isa iyon sa mga dahilan kung bakit hahayaan ko ang sarili ko na mahalin ka.

musings of a (non-)cigarette smoking (wo)man

It's already 2 in the morning. I'm frigging awake. Parasitology class starts at 7. Now I'm just another mindless zombie lulled to wake. I hate this. I hate wanting to want to sleep. I hate having to have to sleep.

Darn it.