aylabyusabado

Gusto ko ulit gumising sa gano’ng umaga. Wala pang alas sais ‘yon, pero kumpleto na ang tulog ko. Swabe ang bagsak ng araw sa kusina. Sakto sa pag-dungaw mo sa sampayan sa labas na hindi ko naman alam kung meron nga ba akong gustong hanapin o gusto ko lang talaga itong makita. Sakto sa pan de sal na binili ng lola. Sakto sa balita na ina-anunsyo sa AM transistor na pinapakinggan ni lolo ko na iba kina Mozart, Chopin, Bach, at kung sino-sino pa na pinapatugtog ng tatay ko sa bahay at sasakyan namin.

Magandangmagandangmagandangmagandang…

Magandang umaga na nga. Tulala lang sa kulambo na pilit kong inaayawan. Ang init kasi sa loob,eh! Pero sa susunod na umaga ng Sabado ay aun ka pa rin. Dun ka pa rin nagigising. Dun pa rin manggagaling ang maliit mong paa na tatapak sa sahig na narra.

Ang sahig na narra na ‘yon. Lagi kayong pinagsasabihan na ingatan ang pag-inom, na mag-tuyo ng maigi pagka-ligo para hindi tutulo-tulo ang tubig sa sahig. Pa’no ang tiyo eh laging ‘yong pilit na pinapa-kintab. Linggo-linggo kaming pinagsasabihan magpipinsan, pero linggo-linggo eh ganu’n pa rin ang pagtitiyaga niya mag-linis.

Linggo-linggo rin, isa lang ang naaalala mo na amoy. Hanggang ngayon, pag napapa-dalaw ka eh gano’n pa rin. Amoy ng magta-taho. Amoy ng sala. Amoy ng transistor. Amoy ng banig. Amoy ng mga magpipinsang walang kapagurang naglalaro. Amoy ng batang excited na sasama sa opisina ng tiya. Amoy ng mga tiyo at tiya na hindi nauubusan ng kuwento. Amoy ng silong na pinapasok namin ‘pag may mga nalalaglag na bagay. Ang dami na sigurong nanakaw na ala-ala ang silong na ‘yon.

Ang sarap bumalik sa gano’ng umaga. Biyernes, tapos nang klase eh hindi kayo sa bahay uuwi, pero sa Lola Mandaluyong. Ang sarap sigurong matulog ulit sa banig at gumising sa loob ng kulambo.

Ang sarap gumising ng walang halong lumbay.

lester tan

Labing-siyam na segundo. Higit pa kaya ‘yon do’n? Hindi ko alam. Alam ko lang gusto kong manatlili do’n. Labing-siyam na segundo.. Ni hindi ko akalain na mangyayari ang gano’n. Ni hindi sumagi sa isip ko kahit minsan. Oo, puwede nga na paminsan-minsan (O parati?) eh naiisip ko na makakasalubong kita. Sa LRT, sa kalye, sa bilihan ng kape, sa overpass, sa sinehan, sa pila, sa karinderya, sa bilihan ng waffle, sa bilihan ng C2, sa bilihan ng kendi, sa bilihan ng tiket sa tren, sa jeep, sa fx, sa simbahan..

Sa simbahan.

Tapos kaninang pasado alas-sais ay ayun ka. Naka berdeng t-shirt at tsaleko at khakis at tsinelas. Naka-sukbit pa rin ang unggoy na key chain sa bitbit mong bag na green na Adidas. Tumatawid sa harapan ko. Mas mahaba na nga ang buhok mo sa akin. Ang kulit na ang lumanay ng bagsak ng ulan. Ang kulit na parang bumagal ang takbo ng lahat. Totoo pala ‘yon. Akala ko eh ine-editlang nila un sa mga pelikula. Ginagawa lang na drama. Pero hindi pala. Kusa pala talagang bumabagal ang mga pangyayari. Kusa ka palang mapapa-tulala. Hindi pala kunwari yung ulan na pumapatak pag merong nangyayari na gano’n ka-drama. Kusa pala ‘tong nakikipag-laro. Ang kulit na nasa loob ako ng fx at ikaw, naglalakad ng mabagal sa harapan ng sasakyan na para bang binigyan ako ng ilang segundo para matitigan ka ulit. Ang kulit na matapos ang kulang kulang dalawang buwan eh nandiyan ka bigla sa harapan ko nang hindi natin sinadya. Na para bang napagbigyan at napagkatuwaan ng pagkakataon. Na parang gusto kong bumaba at yakapin ka at kamustahin ka at ewan ko kung anu-ano pa. Pero andun ako, nanatili sa kinauupuan ko. Walang magawa. Walang nagawa. Hindi pa rin makapaniwala sa pangyayari.

Hanggang ngayon ay hindi ako makapaniwala sa nangyari.

At parang ang gusto ko lang ngayon eh ang ibalik ang sarili ko sa pagkalunod sa ilang segundo na un.

buendia sunrise

and in the morning we'll just simply say, yeah, it has been a good night

atp

Get past the reasoning of the mind and just indulge in grace amazing.

The funny and amazing thing with God is that he never condemns us. That scrap is for fulfilling the purpose of the enemy. Conviction is far different from condemnation. The latter taunts us like hell, making us feel that He will never forgive us. On the other hand, conviction reminds us that the Holy Spirit is inside us. It reminds us that we are in God. It searches our tiny brain and looks for a way to tell us over and over again the fact that the enemy has indeed been defeated a couple of thousand years ago.

Not being in guilt is not an excuse to pursue sin. There is never an excuse for sin. Self righteousness is one of the worst mind sets that could happen to man. Knowledge is already in us. Love is already exposed. How the heck can one sin, then?

That’s just the way it is.

sweet animosity

Can a man lose his soul?

If he can, or if he does, how then is he supposed to search for it? How is he supposed to bring it back? Can man survive without it? Without his soul, can a man still feel? Can he still appreciate? Would he still know nostalgia and anxiety? Without his soul, how can man hold on in faith that his soul would come back to him? Can he mourn? Or at the very least, sense desolation? Wouldn’t he end up as some zombie? Wouldn’t it be better if man were dead without his soul? Then again, how would man wish to be dead without the very soul that makes living probable, without him knowing that that’s actually what’s missing?

On the other hand, would the soul be desperately seeking man, too?

backspace

I hate talking. I hate it when someone asks me how I feel. It’s an emotion, for crying out loud. I hate it when I’m taking my time staring blankly then some callous person starts gabbing. I hate it even greater when people try to talk to me the minute I wake up - some nightmare at dawn. I hate it when someone tells me what to do. I am no moron. I hate it when someone starts to tell stories when I’m not in the mood to listen. I hate it even more when I’m not actually reacting and still they continue to annoy me, persuading me to give some stupid comment that’s supposed to compliment the way they think so that they’d be proved right. I hate it when people tell me things that I have no business in knowing. I give no interest in slander. I hate it when I feel weak then someone tells me that things would be alright. Oh please, of course I know that all would be fine. Just give me some time to use my license to pour out so called emotions and to think, if you know what thinking actually means.

I like it when people don’t pretend to know the right words to say. I love the boldness, the honesty. After all, I listen not to make my self feel better, but to lose ignorance and see rationalism. I love it when someone simply listens, and love it even more when we both know that there’s no real need of talking.

Ironic enough, the person with the very words that I have to hear at that particular moment is the same person who shares my appreciation of silence.

Then conversation begins.

cominatcha

You talk about things ‘til it becomes overrated. You discuss things with yourself and darn, all ends up in an argument. Trying to clear things up, trying to reason, trying to defend only to end up ever blurry. Or worse, you end up blank.

You’ve wanted to break down. You’ve anticipated breaking down. Then the same thing disappoints you. Anxiety got its way again, only better. Something like sad that it isn’t sad, that kind of better.

If you may call that better.