lagi kong sinasabi na hindi naman kailangan ng ibang tao para maging masaya ang isang tao. pero pwede pala na ang kawalan ng isang tao ang maging dahilan para agawin ang kasiyahan sa'yo.
wala pa namang anim na buwan para sabihin na depressed ako. pakiramdam ko suicidal ako pero hindi pa naman siguro. kaya mas nakukumbinsi ako na ganun na nga, kasi dine-deny ko. (ayaw ko sanang sabihin un pero para makumbinsi ko ang sarili ko na hindi ako suicidal, ilalagay ko. para poser ang dating ko) sabi ng kaibigan ko, wag daw ako makinig sa depressing music. ung mga kanta na nagpapasaya sakin dati, ayun, pinaiiyak ako ngayon kasi naaalala ko ung masasayang oras. negated ang plano. sabi niya rin, kumain daw ako ng maraming tsokolate habang hinihimay kung bakit ko gusto mag-suicide. ang sakit na ng ipin ko pero wala pa rin yatang serotonin ang katawan ko. ayaw ko pating maging mataba sa huling oras ng buhay ko. pwede ba. sabi niya rin, pag narealize ko na ang lahat ng dahilan (na alam ko naman, in the first place), i-contradict ko daw. ginawa ko naman. pero mas napaniwala ko ung sarili ko na hindi ako masaya. ai ewan.
alam ko mahal magpatingin sa psychiatrist. ipamamana ko na lang ung pera ko que sa makinig sa mga may catatonia.
Part 2
masarap mag-mahal. hindi masarap masaktan. mahirap malungkot. mahirap maka-miss ng tao. mahirap umiyak sa bus station habang inihahatid.mas mahirap umiyak habang nagbibilang ng mga huling oras na magkasama kayo. mahirap din mag-abang sa susunod na oras na magkakasama kayo na hindi mo naman talaga alam kung kailan. mahirap pag hindi mo alam kung mahal ka pa rin niya. o nagbabalak na siyang ipagpalit ka.
hindi naman ako teenager para magkaganito. ano ba yan.
No comments:
Post a Comment