if you just woke up on the wrong side of the bed, you've got no idea. if you just want to sleep the rest of your story, uncertain still. how can it be a nightmare when it's one of the best dreams you've ever escaped in to? one of your best dreams, you think. yet to wake up without him.. to wake up without him...
then you stare at the moon that tried to cover your tears the night ago. and you look for the star that's supposed to be shining for you, but find the sky half empty.
and twice its feeling do you stand in your drunken past romance.
Monday, December 19, 2005
yellow chucks, sepia mode
Labels:
paula de los reyes,
putopau,
short stories
Tuesday, October 11, 2005
mandap
nasaktan ba kita?
patawad na.
di ko sinasadyang asarin ka
o bigyan ka ng pasakit.
o gawing makulay ang mundo ni hades para sa'yo.
intindihin mo naman ako.
pakiramdam - alam ko rin naman kung ano un.
at puro poot ang nakabalot na regalo mo.
hindi na ba talaga ako makakaramdam ng pagmamahal mo?
hindi mo man lang ba kakamustahin kung ayos lang ba ang araw ko?
kahit man lang kung gumagana pa ang washing machine ko?
minsan kasi masyado na ngang magulo.
malabo.
pinagsasalita ka, ayaw mo.
pag ako naman ang magpapaliwanag
sinasabayan mo ako.
minsan
o madalas
nababastos kita.
naisasantabi ko kung sino ka.
ang dignidad mo, napapaanod ko nlng bigla.
nang walang pasin-tabi,
walang pakundangan.
napapahiya kita.
nasasaktan.
pasensiya na talaga.
maayos rin natin ito.
ano bang magagawa ko para maibsan man lang
ang dusa na naidulot ko sa'yo?
sapat na ba ang
uno?
***
epilogue
wishful (o delusional) thinking, ito ay tula para sa'kin gawa ng mga butihin kong propesor at propesora
patawad na.
di ko sinasadyang asarin ka
o bigyan ka ng pasakit.
o gawing makulay ang mundo ni hades para sa'yo.
intindihin mo naman ako.
pakiramdam - alam ko rin naman kung ano un.
at puro poot ang nakabalot na regalo mo.
hindi na ba talaga ako makakaramdam ng pagmamahal mo?
hindi mo man lang ba kakamustahin kung ayos lang ba ang araw ko?
kahit man lang kung gumagana pa ang washing machine ko?
minsan kasi masyado na ngang magulo.
malabo.
pinagsasalita ka, ayaw mo.
pag ako naman ang magpapaliwanag
sinasabayan mo ako.
minsan
o madalas
nababastos kita.
naisasantabi ko kung sino ka.
ang dignidad mo, napapaanod ko nlng bigla.
nang walang pasin-tabi,
walang pakundangan.
napapahiya kita.
nasasaktan.
pasensiya na talaga.
maayos rin natin ito.
ano bang magagawa ko para maibsan man lang
ang dusa na naidulot ko sa'yo?
sapat na ba ang
uno?
***
epilogue
wishful (o delusional) thinking, ito ay tula para sa'kin gawa ng mga butihin kong propesor at propesora
Labels:
Filipino literature,
paula de los reyes,
poetry,
short stories
Subscribe to:
Posts (Atom)